Ang Panlipunang praxis ng Diyosesis ng Imus (l962-2010)/ Bernardo N. Sepeda.

An URO funded research.

Ikalawa, ipinakita kung papaano pinagnilayan at sinuri ng Simbahan ang kalagayang inilalarawan sa pamamagitan ng mga Pahayg, Sirkular, Homilya at Liham na isinulat at ipinahayag gayundin ang mga tukoy na pakikisangkot na ginawa lalo na ng mga Obispo ng Diyosesis ng Imus

ikatlo, tumukoy ng mga pangunahing tema/prinsipyo at metodolohiya na maaaring maging gabay ng sambayanang Kabitenyo sa kasalukuyan sa kanilang patuloy na pagtugon sa tanda ng panahon. Ang pag-aaral na ito ay tanda ng kombinasyon ng tatlong metodolohiya, sosyolohiya, historikal, teolohikal. Sa kabuuan, ang panlipunang praxis ng sambayanan ng Diyosesis ng Imus na nabuo mula sa nga pagninilay at pakikisangkot na ipinahayag at ginawa ng sambayanan sa pangunguna nina Obispo Perez, Obispo Sobrevinas at Obispo Tagle ay isang landas ng pagpapanibago ng buhay pananampalataya tungo sa pagkakabuklod bilang mga katiwala ng Dakilang Manlilikha at sa paglilingkod ng may pagmamalasakit sa kapwa-tao, sa buhay, sa kalikasan at sa bayan.

Ang pag-aaral na ito ay naglayong saliksikin ang panlipunang praxis ng Simbahang Katoliko dito sa Diyosesis ng Imus mula 1962 hanggang 2010. Ginamit ang batayang teoretikal tungkol sa panlipunang pagpapakatao kung saan ang karanasang panlipunan ay pinagninilayan sa kalooban ng isang tao/sambayan upang makabuo ng mga akmang diwa, damdamin, pahayag at pkikisangkot para panibaguhin ang nasabing karanasan. Ang naging tunguhin ng pag-aaral na ito ay ang mga sumusunod: Una, inilarawan ang bahagi ng kasaysayang bahagi ng lipunang Pilipino lalo ng mga Kabitenyo na naging basehan ng mga pinagnilayan, binalangkas at ipinahayag na katuruan